کودک و جاذبه‌ای از جنس نماز در محیط خانه و مدرسه
به گزارش روابط عمومی ستاد اقامه نماز خراسان جنوبی به نقل از خبرگزاری ایکنا پانزده مهرماه حجت‌الاسلام علی طاهری، کارشناس روابط عمومی ستاد اقامه نماز استان در گفت‌وگو با ایکنا از خراسان‌جنوبی در خصوص آموزش توجه به نماز در کودکان در محیط مدرسه و اجتماع اظهار کرد: یکی از دغدغه‌های بسیاری از مادران و پدران، تربیت دینی کودکانشان است و به دنبال یک روش مؤثر برای جذب کودکانشان نسبت به آموزه‌های دینی هستند.
وی با بیان اینکه نماز مهم‌ترین رکن از این آموزش است، افزود: شیوه‌های دعوت به نماز باید جذاب و کاربردی باشد و در این راه معلمان و والدین عناصر مهمی هستند؛ اکنون که مدارس آغاز شده هر معلم می‌تواند اثرگذار باشد.
این کارشناس نماز تصریح کرد: اجرای هر برنامه‌ای به خصوص برای کودکان باید خالی از افراط و تفریط و رعایت نکات تربیتی باشد، در غیر این صورت اثری عکس خواهد داشت. گاهی با حرف زدن زیادی در مورد نماز با کودکمان او را از نماز دور می‌کنیم و گاهی با کم حرف زدن به سمتی هدایتش می‌کنیم که به آن اهمیت ندهد.
طاهری ادامه داد: یکی از راه‌های جذب فرزندان به‌سوی آموزه‌های دینی و نماز، تشویق و ترغیب است. تأثیر تربیتی تشویق، گاهی چنان است که جهت زندگی افراد را دگرگون می‌کند. والدین و یا معلمان می‌توانند در دو مرحله فرزندانشان را به نماز دعوت کنند. ابتدا آنها را ترغیب به نماز خواندن کنند و در صورت انجام، به تشویق آنها بپردازند.
وی با بیان اینکه تشویق فرزندان نوعی توجه و شخصیت دادن به آنهاست، افزود: تشویق کودک، می‌تواند یک تشویق مادی از جمله خرید یک شکلات، اسباب‌بازی یا یک گردش تفریحی و بازی و سرگرمی باشد، اما نباید از پاداش‌های معنوی و روحی نیز غفلت کرد. گاهی یک احسنت گفتن آن هم جلوی جمع خانواده و نوازش تأثیر بیشتری دارد.
طاهری با بیان اینکه ابراز محبت و اهمیت دادن به کودک از سوی معلم و والدین می‌تواند بهترین تشویق باشد، تصریح کرد: تقلید و الگوبرداری از رفتار دیگران یکی از جنبه‌های روانی انسان است که باید در مورد نماز هم این الگوسازی صورت گیرد. کودک تقریبا از دو سالگی در تمام زمینه‌ها از والدین الگوبرداری می‌کند و برای تقلید و الگوپذیری او نمی‌توان مرز و محدوده‌ای مشخص کرد.
وی در مورد محدوده سنی آموزش نماز گفت: امام صادق(ع) به زمانی برای آموزش نماز اشاره کرده‌اند. ایشان می‌فرمایند: ما کودکان خود را وقتى پنج ساله‌اند، به نماز امر مى‌کنیم؛ ولى شما کودکانتان را وقتى هفت ساله شدند، به نماز امر کنید. ما کودکان خود را وقتى هفت ساله‌اند، به روزه وامى‌داریم؛ به اندازه‌اى که توان دارند، چه تا نصف روز باشد یا بیشتر یا کمتر. وقتى تشنگى و گرسنگى بر آنان چیره شد، افطار مى‌کنند تا اینکه به روزه عادت کنند و توان آن را بیابند؛ ولى شما کودکانتان را وقتى ۹ ساله شدند، به اندازه‌اى که توان دارند، به روزه وا دارید و وقتى تشنگى بر آنان چیره شد، افطار کنند.
طاهری با بیان اینکه آموزش زبانی و عملی نماز به کودک و آسان‌سازی نماز خواندن، با تکرار و به‌وسیله تشویق از دیگر راه‌هاست، یادآور شد: اگر والدین در خانه به نماز اهمیت نداده یا معلمان در زمان پخش شدن اذان به نمازخانه مدرسه نروند چگونه می‌توان انتظار داشت کودک به نماز اهمیت داده و آن را رکن مهمی از ۲۴ ساعت شبانه‌روز خود بداند. پس رفتارهای ما بسیار مهم است و باید مراقب باشیم.
